Mijn rechterschouder deed moeilijk. Het was een
ontsteking volgens de dokter. Ik kreeg er een spuit in, die niets uitwerkte en waar ik verkeerd op reageerde. Door te fitnessen hield ik de spieren van mijn andere schouder op sterk. De huisarts zei dat ik ook van de andere kant last kon krijgen. Dat wilde ik voor wezen.
Mijn heup begon daarna. Ik kreeg koorts.
Driedaagse koorts.
De dokter vond het nodig dat ik me liet onderzoeken naar Lyme. Maar ik had geen Lyme.
Hij stuurde me door naar een orthopedisch chirurg. Alles was goed. Er waren wat kalkkristallen te zien. Verder vond hij mijn knie - en heupgewrichten erg flexibel. Dat had hij niet vaak gezien.
Mijn heuppijn is overgegaan na een half jaar. Ik heb bijna geen
bewegingsbeperking meer en kan weer zwemmen. En weer winkelen.
Dit geeft aan, dat ik altijd wel wat pijntjes heb gehad, waar ik
mee leerde dealen.
Ik vergeet te zeggen dat in de loop van de jaren ook nog door reumatoloog gezien ben. Daar werden reuma en fibromyalgie uitgesloten. Er werd geen bloedonderzoek gedaan maat wel foto's gemaakt. Het rare was dat ik ook een echo van mijn (goede) schouder moest maken van hem. Hij hoorde iets, voelde iets. Beetje nauw, zei hij. Als ik ooit eens last kreeg mocht ik terugkomen.
Deze dingen vonden plaats voordat ik de huisarts zei dat ik Tieze had
Wat een gezeur eigenlijk.
Ik leef.
En af en toe heb ik last van mijn spieren, bekken, schouders, ribben.
De pijn in min borstbeen en ribben heeft nu een naam.
Ik
bedenk me ook dat ik als kind een auto-ongeluk heb meegemaakt. Het was een
flinke klap. Een kettingbotsing. Sommige onderzoekers zeggen dat kleine
verwondingen aan de borstwand kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van Tietze.
Hè, zit ik nou toch naar een oorzaak te zoeken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten